First week: total chaos

Mijn allereerste reisverslag! Even een groet aan al mijn fans (Rosa du Pre, deze is speciaal voor jou).

Wat een chaos was het allemaal deze week, ik voel me 10 jaar ouder... Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen en beginnen bij het begin.

De reis naar Hong Kong kon beter beginnen, direct al 1,5 uur vertraging waardoor ik meteen moest wennen aan het op mezelf zijn. Blijkbaar had Hong Kong de nacht ervoor een kleine aardbeving meegemaakt. Groningen, Hong Kong, alle wereldsteden op de wereld waren die week aan de beurt. Ik werd heel lief door mijn jaarclub en ouders uitgezwaaid en was behoorlijk content met mezelf, totdat ik opeens alleen met mijn koffie op het bankje zat te kijken naar alle vreemde mensen die talen spraken die ik niet kon begrijpen. De vlucht was lastiger dan ik had verwacht, ik zat helaas niet naast de meest spraakzame persoon waardoor we niet verder zijn gekomen dan "Sorry, mag ik even naar het toilet?" En dat dan voor 11 uur ongeveer...

Om 07.00 uur 's ochtends arriveerden we in Hong Kong, waar ik het halve vliegveld heb afgerend omdat de gate voor mijn vlucht richting Sydney aan de andere kant vertrok. De tweede vlucht beviel beter, door de vermoeidheid toch nog 2 uurtjes kunnen slapen en daarnaast zat ik naast een Française die ook ging backpacken, dus in ieder geval meer woorden gewisseld dan met mijn eerste buurman. Moet wel zeggen dat het lastig is met die Fransozen, het accent is afgrijselijk.

Aangezien ik zoveel tijd had in het vliegtuig heb ik een aantal persoonlijke doelen opgesteld. Ik ga ze nu hier noteren zodat jullie kunnen controleren of ik eraan heb voldaan aan het einde van mijn reis en weer terug ben in Nederland:
- Leren alleen te zijn
- Fitter worden
- Mobiele telefoon verslaving minderen
- Leren surfen
- Slapen in de open lucht met een prachtige sterrenhemel boven het koppie
- Skydiven
- Snorkelen
- Paddy halen

Ik hoop er gedurende de reis nog een aantal aan toe te voegen.

Dusssss, 21.00 uur Sydney time was het eindelijk zover, ik was gearriveerd in het land waar ik al van droom sinds ik 15 ben. Het hostel was misschien niet helemaal wat ik had verwacht, ik lag in "de church" wat een zaal is voor 32 man. Lijkt me wel gezellig dacht ik.... Nou fout gedacht, toen ik binnenkwam viel ik bijna flauw van de stank en daarna bleek dat er eigenlijk alleen maar mannen sliepen. Op zich is die combinatie ook wel logisch.
Gelukkig leerde ik daar Nico kennen en de volgende dag (mijn allereerste dag!!!) zijn we de stad gaan verkennen. Mooie foto's van ons tripje zullen zo spoedig mogelijk volgen.

Die avond (ondertussen is dat 16 oktober) ben ik verhuisd naar een vrouwenkamer, beste beslissing die ik heb gemaakt sinds ik begon aan deze reis. Sindsdien trouwens vooral slechte beslissingen gemaakt, vertel straks meer. Daar ontmoette ik Eleonore (Française), Caralyne (Amerikaanse) en Chi (Koreaanse). Chi is een vrouw van ongeveer 65, dit gokken wij aangezien ze haar leeftijd niet wil vertellen en iemand die je altijd eten wil aanbieden of je mee wil nemen naar een japanse film. Een lief, maar beetje vreemd vrouwtje. 's Avonds met Eleonore en Caralyne een pub crawl gedaan waar we Linda ontmoetten (Duits). Ik ga verder niet in detail, maar het was een goede avond totdat een paar schotten ons XTC aanboden, toen zijn we hem gesmeerd (mam, pap, maak je niet druk, ik doe dat niet).

17 oktober zijn we het wereldberoemde Bondi Beach gaan verkennen. Erg mooi strand alleen was het veel te koud, dus we zijn maar ergens in een strandtent gaan schuilen.

18 oktober, met het hostel gaan we vrijwilligerswerk doen op een festival genaamd Soulfest. De muziekstijl is soul, R&B en jazz. In totaal hebben we 4,5 uur moeten werken en daarna mochten we gratis naar binnen. Het was heerlijk weer, de sfeer was goed en er waren fantastische artiesten, zoals Aloe Blacc, Maxwell, Common en d'Angelo.
's Avonds zijn we uitgegaan en daar komt het.... Ik ben beroofd. Mijn tasje met portemonnee, mobiele telefoon uit NL en australische telefoon foetsie, gejat, weg, gone like the wind.... Ik ga verder niet in details leren maar stomme pech en ik had beter moeten opletten.
Dat was verreweg mijn dieptepunt van de reis tot nu toe. Na een mental breakdown voor de club meteen bankpassen geblokkeerd en mijn mobiele telefoon. Daarna richting het politiebureau om aangifte te doen. Maar daar stond ik dan, aan de andere kant van de wereld zonder geld of telefoon of sleutel in alleen een hemdje omdat de shitheads mijn vest ook hadden gestolen. Gelukkig werd ik heel goed opgevangen door Eleonore, ik mocht haar mobieltje lenen waardoor ik alles kon regelen. En gelukkig heb ik de liefste vader van de wereld die me heeft geholpen met alle dingen regelen vanuit NL. @ pap, je bent de beste!!
Die nacht nauwelijks geslapen door alle stress en de volgende dag werd ik alweer wakker om half 8, dus genieten.

19 oktober. Aangezien ik al heerlijk vroeg wakker werd besloot ik maar een Western Union te gaan zoeken, dit is een money transfering system die wordt aangeboden bij veel winkels. Maar dat wist ik natuurlijk niet. Dus toen ik aan de receptioniste van het hostel vroeg waar ik moest zijn gaf ze me een adres op 15 minuten loopafstand. Dit adres bleek helaas niet te kloppen en ik moet nog 15 minuten verder zijn. Toen ik eindelijk de western union had gevonden bleek deze op dat moment geen geld te hebben, dus ik kon helaas geen geld ontvangen. Hij stuurde me door naar het volgende adres. Kortom, 1,5 uur later en een prachtige sightseeing van Surry Hills verder bleek er ook gewoon een western union op 2 minuten van mijn hostel te liggen. Deze verblijdde me met het nieuws dat ze op zondag helemaal geen geld verstrekken, dus ik was nog steeds arm en mobielloos.
Net op het moment dat ik besloot om me maar neer te leggen bij mijn lot en bezig was om een kartonnen doos te zoeken kwamen daar weer mijn reddende engeltjes genaamd Eleonore, Linda en Caralyne. Ze gaven me eten, de mogelijkheid om te bellen en internet en ik werd weer geaccepteerd in de wereld zoals we die kennen. Aangezien het een prachtige stranddag was zijn we weer naar Bondi Beach gegaan waar het deze keer echt heerlijk was. Uiteindelijk nog een best goede dag dus.
's Avonds vertrok ik naar mijn gastgezin waar ik de komende 3 weken ga verblijven in verband met mijn Engels taalcursus. Wat blijkt, mijn gastgezin verblijft in het midden van de ghetto van Sydney. Maar ik maak me niet druk, want ik heb toch niks meer. Als ze nu nog iets van me willen hebben dan zullen ze mij ook mee moeten nemen. De familie waar ik verblijf is erg aardig maar ze spreken slechter engels dan ik dat doe (ze komen uit de Filipijnen). Daarnaast kreeg ik meteen een waslijst aan regeltjes en moet ik ze papa en mama noemen. Sorry, maar dat laatste gaat echt niet gebeuren, ik heb besloten om ze maar gewoon zonder naam aan te spreken. Ik zit samen met Natalia op een kamer, ze is mexicaanse en ook weer erg behulpzaam. Gedurende de tijd dat ik verblijf in het gastgezin mag ik haar computer en kleren gebruiken. Volgens mij denken ze ondertussen in dat huis dat ik gewoon een zwerver ben.

20 oktober. Introductiedag met de nieuwe studenten van de taalschool. Mijn wekkertje begon spontaan te piepen om 06.00 uur aangezien ik ongeveer 75 minuten moet reizen van mijn gastgezin naar de school. Aantal presentaties gehad, niet echt de moeite waard om te melden voor de rest. 's Middags op zoek naar een telefoon, missie niet geslaagd.

21 oktober. Eerste engelse lessen, best interessant. Ik zal jullie proberen te verblijden met een prachtig accentloos engels als ik terug kom. Allrightie mate! Weer op zoek naar een telefoon, deze keer missie wel geslaagd (nummer is +61412642958).

Dat was het eigenlijk wel weer, aankomend weekend ga ik leren om te surfen dus ik ben erg benieuwd, we gaan met een aantal studenten op een soort surfkamp. Let's see how that goes...

Het gaat dus eigenlijk wel goed met mij, ik denk dat ongeveer het ergste wat had kunnen gebeuren op reis (behalve natuurlijk dat er iets mankeert aan je eigen gezondheid of van iemand anders) wel is gebeurd en ik leef nog. Als ik het allemaal red en het goed komt, wat ik wel verwacht, dan kan het vanaf hier alleen nog maar beter gaan. Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aankan!! Wat je wel echt merkt is dat alle emoties, positief of negatief tijdens reizen onder een vergrootglas liggen. Daarnaast kunnen je emoties ook in een enorm kort tijdsbestek van het ene naar het andere uiteinde vliegen (of komt dat doordat ik een vrouw ben?!)
Opzicht gaat het al best goed (ondanks alles), ontmoet enorm leuke mensen, heb genoeg te doen en te zien en leer erg veel. Alleen het weer mag nog wel wat beter.
Daarnaast mis ik mijn vriendinnetjes en ouders natuurlijk wel een beetje, dikke kus aan iedereen. Jullie zijn mijn schatjes. Maar voor de rest geen heimwee ouzo hoor, dus sorry mam, ik kom niet naar huis. Om me zover te krijgen zullen ze ook nog mijn paspoort moeten stelen.

Ik kijk vooral enorm veel uit naar het reizen langs de East Coast en Nieuw-Zeeland. Ik ga jullie proberen op de hoogte te houden, misschien niet zulke uitgebreide verhalen als deze, maar wel zo goed mogelijk.

Als je nog vragen of verzoekjes hebt dan hoor ik het graag.

Liefs,
Iris