De dag waarop ik mijn waarbenjij profiel aanmaak

Lieve mama en papa,

Dit is misschien een vreemd begin zul je denken. Dat is mooi, want dat betekent dat jij een van de 5 mensen bent die dit leest en niet DNA gerelateerd bent aan mij. Want laten we realistisch blijven, na 2 of 3 verslagen zullen er nog maar weinigen geïnteresseerd zijn in al die spannende en avontuurlijke dingen die ik beleef.

De kans dat deze verslagen door meerdere personen gelezen worden zijn ongeveer net zo groot als de kansen dat ik in Australië wordt gescout als model of als groupie met dreadlocks een nieuwe favoriete vrijwel onbekende band achter na reis. De kans dat ik word aangevallen door een haai is groter, maar maak je niet druk, want die kans is ongeveer even groot als de loterij winnen. Dat laatste is me ook nog niet gelukt, dus ik heb goede hoop heelhuids terug te keren naar Utrecht.

Waarom begin ik dan toch aan deze standaard cliché reisverslagen? Nou, eigenlijk om 2 redenen.

Ten eerste is mijn insteek in deze blog anders. Ik ga niet alleen schrijven over alle fantastische, avontuurlijke, enorm bijzondere ervaringen. Ik probeer namelijk te voorkomen dat de paar mensen die dit lezen hun laptop, ipad of mobiele telefoon kapot slaan. Dit zou mijn reactie zijn wanneer ik de meest excellente reisverslagen lees terwijl ik naar buiten kijk en de regen langs mijn kantoorraam zie lopen. Eventjes zonder te dollen, willen de mensen die dit soort verslagen kunnen lezen zonder ook maar enig greintje jaloezie mij een spoedcursus geven? En dan ben ik nog niet eens begonnen over de foto's....
In ieder geval, in deze reisverslagen wil ik niet alleen de mooie kanten benadrukken, maar naar waarheid vertellen over mijn ervaringen met het reizen. Want wanneer lees je nu dat iemand wordt gedumpt door zijn buddies, omdat hij eigenlijk te saai is. Of over die ene persoon in de slaapzaal die altijd te hard snurkt, zodat je je oordopjes voor niks hebt gekocht. En als iemand al verteld dat er iets is gestolen gebeurt dat meestal in een zo kort mogelijke zin tussen alle andere uitmuntende belevenissen. Daarom zal ik jullie op de hoogte houden van alle hoogte- en dieptepunten. Mochten deze verhoudingen een beetje scheef liggen en meer neigen naar hoogtepunten dan kan ik daar nu eenmaal niks aan doen, ik beloof niks!

Ten tweede bespaart het opschrijven en delen van mijn ervaringen mij uiteindelijk ook veel moeite. Want als je moet gaan tellen hoe vaak mensen na een reis vragen hoe het is geweest kom je uit op ontelbaar. En op een paar personen na zullen mijn antwoorden toch "leuk", "ik heb enorm veel geleerd en gezien", "reis van mijn leven" zijn. Begrijp me niet verkeerd, zeer zeker niet omdat ik het niet wil vertellen, maar toch omdat het meeste in de categorie "je had erbij moeten zijn" valt. In plaats van antwoord te geven op deze schrijnende vraag kan ik nu gewoon de links uitdelen naar deze website, ideale uitkomst.

Om dan toch nog maar een mooie conclusie aan dit uiteenlopende verhaal te breien wil ik nog een beetje vertellen over wat ik nu precies ga doen daar.

De eerste 3 weken zal ik beginnen met een engelse cursus in Sydney. In deze fenomenale stad word ik opgevangen door een vriendelijk gastgezin, die naast mij nog ongeveer 14 hongerige studentenmondjes voeden. Ik doe het ze niet na. Begin november zal ik dan door reizen via de east coast naar het noorden van Australië en eindigen in Cairns. Nadat ik de kerstdagen heb gevierd aan het strand met een cocktail in mijn klauw (ik beloof je, deze foto's ga je zeker zien), vlieg ik naar Alice springs. Vanuit deze plek trek ik weer naar het zuiden, langs Adelaide en Melbourne. In deze laatste stad zal ik eindigen. Helaas net voor de Australian Open (ik duim en hoop nog steeds dat ik in 2016 deel mag nemen, dus I'LL BE BACK) vlieg ik naar Auckland. Hier verblijf ik de laatste 2 maanden van mijn tripje.
Let op, alles is onder voorbehoud. Mogelijk blijf ik langer of minder lang, dat weet niemand.

Momenteel ben ik nog aan het genieten van de laatste paar dagen Nederland (14 oktober vertrek ik), tenminste dat zou eigenlijk moeten.... Door de meest knullige blessure ooit, een ontstoken teen, vermaak ik me vooral binnenshuis. Maar daar komt mijn motto mooi van pas:

"Als je niet eens een feestje in je eentje kan bouwen, dan weet je niet hoe je moet feesten".

Dus ik gooi de discolampen even aan, pak er een flesje wijn bij en gooi de beentjes omhoog (letterlijk, ik moet mijn voet zoveel mogelijk hoog houden).

Hopelijk kunnen enkele onder jullie genieten van mijn reisverslagen, ik ga in ieder geval mijn best doen! En dan nu maar aftellen, nog 5 dagen, 18 uur en 31 minuten.....

Liefs,
Iris