Het land van de kiwi's

Aangezien ik klachten heb ontvangen heb ik maar besloten om een maandje over te slaan en te beginnen met mijn reisverslag over Nieuw-Zeeland. Ik probeer alles zo snel mogelijk te doen, maar aangezien ik zelf geen computer heb meegenomen heb en ik een sociaal leven heb kan het er nog weleens inschieten! Toch doe ik uitermate mijn best en als het niet gaat zal ik het wel even melden.

Op 11 januari was het zover. Na 3 maanden gespendeerd te hebben tussen de ozzie's moest ik het land waar ik ondertussen toch gewend aan was geraakt weer verlaten. En ook nog op een onmenselijk tijdstip, om 4 uur 's ochtends ging mijn wekkertje al namelijk. Natuurlijk had ik wel kunnen weten dat mijn vliegtuig vertraging zou hebben, dus uiteindelijk nog 4 uur op het vliegveld kunnen wachten. Je moet je tijd echt wel optimaal benutten, dus een fantastisch tijdstip om mijn lieve pappa en mamma te bellen. Volgens mij vonden ze dat wel leuk (nadat ik ze eraan herinnerd had wie ik ook alweer was). HA-HA, goeie grap.
De vlucht was prima en rond 4 uur ( 2 uur Nieuw-Zeelandse tijd) kwam ik aan in het land van de kiwi's! Ik had nog geen hostel geboekt maar na wat gebel kon ik terecht bij Ponsonby Backpackers, aan Ponsonby Street (hee, origineel he). Een leuke wijk, maar ik kon helaas niet meer lopen nog mijn ogen open houden dus ben om 8 uur nokkie gegaan in mijn bedje.

12 januari, de eerste volle dag in NZ! Helaas had mijn hostel geen kamers meer vrij, dus moest ik verhuizen naar een ander hostel. Gelukkig niet echt een probleem, want dat andere hostel was echt prachtig. Die dag een beetje Auckland verkend, wel een leuke stad, maar niet heel bijzonder.

Op 13 januari vertrok ik voor het eerst met de stray bus! We vertrokken om 08.00 uur 's ochtends. De bestemming was Paihia. De stray bus reist heel anders dan de greyhound die ik eerst heb genomen in Australie. Het is veel meer al een tour, we zijn dus onderweg ook op verschillende plekken gestopt. De eerste plek was Parry Kauri Forest, met bomen van honderden jaren oud, zeer indrukwekkend. Rond 1 arriveerden we in Paihia, waar we heerlijk aan het strand gelegen hebben. Te moe om nog iets te doen...

14 januari mochten we weer bijzonder vroeg opstaan. Een dag tripje naar Cape Reinga stond op te planning. Terwijl iedereen al glimlachend zijn spullen pakte moest ik moeite doen om mijn ogen open te krijgen, die fles wijn en de bar naast de deur de vorige avond waren toch niet het beste plan. Gelukkig barst ik verder altijd van de goede ideeen, dus ik vergeef het mezelf voor deze keer.
We stopten als eerste weer bij deze speciale eeuwenoude bomen, leuk, maar ik hoef ze niet elke dag te knuffelen. Daarna reden we over 90 mile beach, een lang strand dat in Nieuw-Zeeland als een snelweg wordt beschouwd. Ook leuk, maar aangezien ik zelf al heb gereden op het strand ook niet zo bijzonder (ik word teveel verwend). Moet wel zeggen dat we even een zeehondje hebben gezien, dat was echt heel leuk. Die kan je in NL natuurlijk nooit spotten.
Nu zal ik ophouden met mijn sarcastische gewawwel, want wat we daarna gingen dingen was echt super. We gingen namelijk zandsurfen van de hoogste zandduinen in NZ, zeker zo'n 150 meter hoog. Zie mijn filmpje op facebook. Na het zansurfen eindelijk richting Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van NZ, waar de tasmanische zee en de pacific ocean 1 worden. We hadden daar een mooi uitzicht over de kliffen en de vuurtoren, maar zoals altijd als ik op kliffen sta regende het. Ierland, Australie, Nieuw-Zeeland, maakt niet uit, zodra ik richting kliffen ga gaan die wolken open.
Na een lange terugreis weer terug naar Paihia, in totaal zo'n 600 km afgelegd, niet niks.

Weer terug naar Auckland! 15 januari lekker vroeg opstaan voor deze terugreis. We kwamen rond 19.00 uur 's avonds aan waar ik een kleine reunie had met Jessica, mijn duitse vriendin die ik in Australie heb leren kennen. Heel erg gezellig, fijn om iemand tegen te komen die je langer dan 5 minuten kent. Die avond zijn we Auckland maar gaan verkennen.

Omdat mijn bus niet eerder vertrok dan zaterdag, was ik vrijdag 16 januari gedwongen nog een dag te blijven in Auckland. Klinkt erg en dat was het ook. Auckland is best leuk, maar als je een kamer deelt met 7 mannen die de hele dag in bed liggen en je kamer stinkt naar 5 verschillende dode dieren dan heb je niet zo heel veel zin om daar te verblijven. Maar besloten om wat rond te gaan lopen en 's middags heb ik de ferry gepakt naar devonport, een vrij rijke wijk (dat zeg ik omdat het gemiddelde huis daar voor 1,5 miljoen over de toonbank ging) met een mooi uitzicht op de skyline van Auckland.
's Avonds met een buddie een beetje rondgelopen in de haven waar we toevallig uitkwamen op een open air cinema, heel erg leuk. Iedereen had zich daar verzameld met stoeltjes, kleedjes of zelfs halve huizen en er waren ook eetkraampjes aanwezig om de hongerige toeschouwers van voedsel te voorzien. Niet te laat gemaakt, want de volgende dag vroeg op naar de volgende plek: RAGLAN!

Zaterdag 17 januari weer door met de volgende bus naar Raglan, daar kwamen we rond 1 uur aan. We hadden toen de optie om weer eens te surfen. Raglan staat namelijk bekend als de beste plek in NZ om te surfen. Aangezien ik al een paar weken vast zat in plekken waar je vanwege kwallen of de afwezigheid van een zee niet kon surfen ging ik er natuurlijk voor. De rest van de middag in het water gelegen en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik echt verslaafd ben aan surfen. Het hostel waar we verbleven was trouwens ook prachtig, midden in het regenwoud. Het personeel organiseerde die avond een salsa party, dus we hebben allemaal onze beste moves laten zien. Vooral de duitsers bleken fan van het stijldansen, dus ik uitvoerig door de zaal gegooid, op zijn duits dan...

Helaas kent Stray het woord slapen niet, dus de volgende dag ging ons wekkertje alweer om half 7. Om half 8 stond iedereen bij de bus en om half 9 vertrokken we, lekker geregeld dus. De bestemming van die dag was Mourea met een korte tussenstop bij de Waitomo Caves. Aangezien het behoorlijk prijzig was om de Waitomo Caves te verkennen besloot ik samen met een paar anderen om niet te gaan. In plaats daarvan hebben we een wandeling gemaakt naar andere grotten, die ondanks dat ik er niet 100 dollar voor hoefde neer te leggen ook behoorlijk indrukwekkend waren. Na nog 2 uur niks gedaan te hebben bij de plaatselijke bibliotheek (daar hebben ze gratis wifi!!), pikten we de andere weer op en vervolgden onze tocht naar Mourea. Daar stond ons een culturele avond te wachten met de Maori, de orginele bewoners van NZ, voordat de engelsen het land gingen domineren. We werden ontvangen in een gemeenschappelijke ruimte waar we een traditioneel welkom kregen. Ook werden onze arme backpacker buikjes gevoed met een van de beste maaltijden in lange tijd. Daarna werd ons de geschiedenis uitgelegd en kregen we traditionele optredens zoals de haka, een krijgsdans. De maori leerden ons zelf ook deze optredens, wat leidde tot hilarische taferelen. Na een geweldige avond gingen we allemaal slapen in de gemeenschappelijke ruimte, een grote slaappartij. Toen we zelfs de optie kregen om buiten te slapen wisten we niet hoe snel we buiten konden komen en hebben we op de veranda geslapen met een prachtige sterrenhemel boven onze hoofden en een fantastisch uitzicht op het nabij liggende meer.

Geinspireerd door het prachtige ontwaken op maandag 19 januari besloot ik (ondanks het vroege tijdstip van 05.30) een heerlijke duik te nemen in het meer. Dit was leuk voor ongeveer 5 minuten totdat ik allemaal vreemde dingen langs mijn benen voelde strijken en ik bijna hyperventilerend het water uit rende.
De volgende stop was Rotorua, we kwamen daar vroeg aan, zo rond half 9 en we kregen weer twee opties voorgelegd (die bizar duur waren, wil ik even vermelden). 1, wild water raften. Aangezien ik dit al eens gedaan heb in Australie en het beter schijnt te zijn op het zuid-eiland was dat niet echt een optie. 2. Hobbiton. Ik hoef geen reden te geven waarom ik hier niet heen wou, lijkt me duidelijk.
Dus, maar weer een eigen plan getrokken. Met een gemengd gezelschap hebben we het shuttle busje genomen Wai-O-Tapu. Een prachtig thermaal wonderland, zoals ze het zelf beschrijven. Het was echt heel bijzonder en ik ben blij dat we dit gedaan hebben.
's Middags werden we opgehaald bij de modderpoelen en zou de bus verder zuid trekken richting Lake Aniwhenua. Op dat moment kwam ik erachter dat ik in de verkeerde bus zat, want mijn volgende bestemming was Gisborne, de oostkust. Mijn tassen gepakt en maar gaan terug liften naar Rotorua. Gelukkig werd ik opgepikt door een vriendelijk, bejaard, engels stel en niet een of andere seriemoordenaar.
Al een paar dagen voelde ik me niet super en die avond werd het alleen maar erger. Ik hoopte dat het weg zou trekken na een goede nachtrust, dus lekker slapen.

Het trok niet weg... Dinsdag 20 januari was het helaas niet beter. Ik werd wakker met een hoofd 3x zo dik en na een bezoekje aan de dokter konden we concluderen dat ik getroffen ben door de bof. Later die dag zou mijn bus eigenlijk vertrekken, maar dat moest ik uitstellen. Tot vrijdagmiddag zal ik verblijven in Rotorua, terwijl ik probeer zo snel mogelijk beter te worden. Met antibiotica en pijnstillers blijf ik overeind en terwijl ik dit schrijf gaat het gelukkig alweer wat beter.
En een geluk bij een ongeluk, want vanmiddag liep ik opeens weer tegen mijn goede vriendin Jessica aan!
Morgen ga ik een fiets huren en de omgeving verkennen en hopen dat ik weer wat beter ben en ik niet meer op een hamster lijk.

Dit was het weer! Een behoorlijk verslag dat ik ook nog allemaal moet gaan opschrijven in mijn dagboekje... Dat wordt een weektaak. Vergeef me voor eventuele spellingsfoutene en het ontbreken van puntjes op de i en e, die kennen ze hier niet op de Nieuw-Zeelandse toetsenborden.

Nog maar 6 weekjes en dan ben ik alweer terug!!!! WAAAAAH!

Liefs,
Iris